The natural love

The soil was brown and plain, never did it wear grass, never did a deer graze.
That day the blue sky did stain, in black clouds like brass, air did dance in a misty haze.

Came upon the first drop of rain, racing to the earth, in brown did it drown.
And soon came more the water grain, like it was her berth, like the bride in her gown.

The thirsty droplets kissed the soil, first were tough, and then were gentle.
The rocks dreamed to turmoil, the water now enough, as they smiled subtle.

Had it listened to someone talk, the age old hills, or the elderly plants,
that someday would clouds stalk, like the dollar bills, or the racing ants.

But dreams and love, cease before you feel, and so was this passing storm
The sky didn't blink now, nor did it screel, even the silence did the harm.

The brown was now green, the deer grazed on, it was not the same old brown.
beautiful like a queen, charming like a just born, yet the earth had a frown.

It was dull and sad, cried and dried, and throbbed and thrilled for the cloud again.
But the fate was bad, forever and ever, and never could it forgo the pain.

Came many other grey puffs, but never could it dance, the drops now went in vain.
There were just volcanic snuffs, it was in a lost trance, and memories never left, in fain.

INDIA. Today.

15th of August 2012. Yes, today, it has been 65 complete years of independent India. Around 8 to 10 years ago, the country was a little less developed and comparatively less 2G connected. But, more or the less, the theme of India and independence was the same. We were thankful to all the great souls who sacrificed their great lives considering it as a part of their duty towards their nation. After almost a century of struggle, Indian flag could fly high above, high as the mast. And then, we unofficially swore that we would remember this day and congregate and celebrate being free, and in a sense of respect, to mourn for those freedom fighters. 10 years ago, this day was more than any other festival of the country. Because, the very today, wearing a clean white uniform, pinning the flag close to your heart, marching down the roads eagerly speaking about all the childish worlds, going to the school assembly, listening to the patriotic songs and feeling them much deeply, saluting the tri-colored pride with a smile and heart full of dedication, running to snatch all the prizes from teachers, and finally, eating those little pieces of chocolate and sweet and returning home as early as the first break time itself. Yes, it was a memoir. And at home, it was no less, watching the "ROJA" on the DD national, and crying, and Goosebumps. Yes, the day pumped our blood with what all we needed for a year full. And today, as I stand to salute my flag, I more or less feel the same. But, I have seen and heard many of my friends complaining that the patriotism has come down these days and has been a mere act of show off.

No, it was not. It is just you people who felt so. I have asked a kid, some 11 year old I guess, who was standing by me looking high up at the flag hoisting ceremony about how he felt. He said, "I am grateful to all Mahatmas for this freedom. India is great." This is what I exactly felt 10 years ago, and here, today, this kid still feels the same. So, what has changed? Patriotism did? Well, no. Our feelings towards our country did. The country had been the same. I don't know about others, but I still feel the same pride as I salute my flag. I feel proud to be Indian. It is you who must have changed, if you feel today is just a holiday. It is you who must have changed if you feel dressing good is show off, pinning the flag is a Facebook display picture stunt, walking down to the event is just another Romeo act, college assembly is a place you are too noble to be at, listening to the patriotic songs is a crazy tribal way to enjoy, saluting the flag is a poor presentation of your respect to your country, teachers are too dumb for you to receive a little trophy from their hands, and the sweets are too deteriorated for you to eat them. It is you who must have deteriorated if you don't understand what DD National means to the country and what would "ROJA" do to you. If being proud of your nationality is childish, I like to be childish. And yet, despite being so responsible a citizen of India who feels that picking up the country's flag that has fell in a muddy place is as dirty or even more dirty than picking up any other piece of paper that would have been in a similar position, well update not of English chocolate distribution, praise not Sachin Tendulkar for claiming to be an Indian on the first hand, praise not A.R.Rehman who induces patriotism just through a piano.

Ask yourself if you are proud of being a part of this country. If your heart answers an honest yes, then I don't find absolutely no disrespect in screaming a "JAI HIND" or letting not your flag be stepped by a fellow. If it's a no, ask a friend who feels similar and seek a solution. Not every this act may seem logical to your highly intellectual brains, but then neither should any emotion seem more logically empowered if this does not. I am surrounded by you people in tens now. May be you multiply drastically making me a desolate mad guy, but yet, I will still feel the same pride as I do today when I salute my flag to say "I AM AN INDIAN AND I AM PROUD OF IT."

Wherever you go, and whomever you serve to,
You are my bro, being an Indian.
Whatever you speak, and whoever you look like,
You are not weak, being an Indian.
My state is high, and it is my pride too,
Even in sky, I am in Indian.
Whoever you work for and whoever your love is,
We are with you, if you are an Indian.

పంతోమ్మిదేళ్ళ పడుచు పోరోడు

ముళ్ళపూడి బుడుగు నీవు, బంగారపు తొడుగు నీవు, వామనుని అడుగు నీవు.
పిచ్చి పెంచే పిడుగు నీవు, వానలోన గొడుగు నీవు, కన్నె పిల్లకు మడుగు నీవు.

(మడుగు లో కాలుజారేదరు)

రాజమౌళి ఈగ లాగ, మురళినాధుని వేలు లాగ, చిట్టిగున్నావ్ పోట్టిగున్నావ్.
ధూల్పేట మాంజ లాగ, కత్తి కట్టిన పుంజు లాగ, ముట్టిచూడగ గట్టిగున్నావ్.

ఓ సినీ జ్ఞాన భండారి, నీ గుండె గోదారి...
ఓ మూల గది జీవా, కదిలే కామెడీవి నీవా...
ఓ నిత్య స్నాన అధికారి, నిన్ను మొహిన్తును ప్రతి నారి...
ఓ కాకినాడ వాస, మమ్మల్ని మైమరపిన్తును నీ యాస...

బాబు గోపి, ఇదిగో నీకు నా కాపీ, ను మెచ్చితే నేను హ్యాపీ, మెచ్చకపోతే పో రా పాపి.

చిరుగాలికి కదలాడే చిగురాకై వసంతం,
వెన్నెల్లో విరబూసేను మౌనంగా ఈ నిమిషం, 
వచ్చీ రాక ముందే  ఆహ్లాదపు వసంతం,
పొడి ఆకుగా రాలిపోనీ నీ లోని విషాదం.

నీ లోని నువ్వు నిన్ను పలకరించే సమయం,
నీ కోసం నువ్వే జీవించే ఏకాంతం.

పూల పాన్పు పై పడుకుంటే సుఖం నిశ్శబమై ,
పలికించదు మనోభావం సంగీతమై ,

ప్రతి ఒక్కరి జీవితము శశి రూపమే,
ప్రేమ నిండినపుడు అది అగ్ని జ్వాలమే.

అలాగా పొంగింది నీకై నా కలవరం.
ఇసుకై మిగిలింది చిరునవ్వుల మౌనం.

తడి ఆరని కన్నుల్లో వెల్లువైన స్నేహం,
పొడి బారిన మనసుకు పోసినది ప్రాణం.
పొంగి పారే నీటి రంగు కాదు జలధి లోని నీలం.
పెదవి పైన నవ్వే కాదు నీ మనసులోని భారం.


2.

చినుకు చినుకు జారక ముందు అధొ పెద్ద మేఘం,
ఈ చోటకు రాక ముందు నాదీ ఓ జీవితం.
ఎగిరి ఎగిరి చేరుకోక ఎదుట వున్న గమ్యం,
వేచి చూస్తూ అలిసిపోయా ఎదను తొలిచిన గాయం

పొంచి ఉన్న పెను ముప్పును గమనించక ధ్యేయం
ప్రేమకై పరుగు తీస్తూ మరిచాను సమయం.
మనసారా కోరుకున్న నీ తోటి స్నేహం
మతి పోయి మరిచాను నడిచి వచ్చిన దూరం.

నడి  రేయిలో గుర్తు రాదా నా మధురమైన కావ్యం.
నడవలేక నాతో వదిలిపోయావ నా ప్రియమైన నేస్తం.


3.
తెలంగాణా సీమంధ్ర అనే విభజనలకు ఇదా సమయం
రెక్కలు చరిచే చైతన్య విపంచికి కాదా ఇది తొలి భంగం.

చేరువై ఎగసే అలను మింగేయద ఈ తీరం.
బలహీన పరిచే సమస్యను అనిచేయదే ఈ ప్రభుత్వం

నేటి భగీరధుని చివరి స్వాషను తుఫాను చేసిన సమరం.
ముద్ద దిగాక మూగ పోయెను విధ్వంస విద్యార్ధి సంఘం.
రాలిపోయిన పువ్వు పైన కొడవలేత్తుటే న్యాయం
అంటూ వేటు పై వేటు వేసెను రాజకీయపు స్వార్ధం.

ఏ బియ్యం ఏ కారం తిని వచ్చేనాట ఈ ధైర్యం.
పోమ్మనుతకు పొగ పెట్టుటకు మీ బాబు లిచ్చిరా అధికారం?

4.

పొంగే ప్రతి ఆశకు నివురు కప్పిన నిప్పుకు
తెలిసెన మలి గమ్యం, నీదేనా సరి మార్గం?

తారాలి ఎగసిన ప్రతి ప్రాణం చేరదుగా ఆ స్వర్గం.
వరాళి కురిసిన అవకాసం అందుకోనీయదు నీ గర్వమ్ .

శ్రమ చేసిన కార్మికుడిని గుర్తించదు ఈ సంఘం
శ్రమ పదనిదే ఘనత పొందదు ఏ ప్రభుత్వం
శ్రమే నీ గమనం
శ్రమ ఏ నీ గమ్యం శ్రమ లోనే జననం
శ్రమలోనే మరణం శ్రమే నీ విశ్వాసం శ్రమకు గెలుపు అంకితం.

శ్రమను చేసి సాధించ్తు ఏ నీకు ఉన్న మార్గం
చెడును చీల్చి చెందాడుతయే మిగిలిన కార్యం.

కలకాలం నిలువలేదు కాళరాత్రి చేరుపలేదు నీ విజయానందం
కన్నులలో నిలువలేదు కనురెప్పను దాటలేదు మరనాతికిరణం

మార్పు అనే జనవాయువే ప్రకృతి ప్రాణం గాలికైనా నీరుకైన నీకైనా ఇదే ప్రధమ సూత్రం

భావములో భవ్యముగా తెలాదుట జీవన సూత్రం
ఆకలితో మరణించే కాపారట మన విశ్వానికి సర్వం.

చేరామ ఆదామ ఎరుగని జీవన సూత్రం.
అడుగడుగ ఆలోచనే మన పాలిటి శాపం

పరుగులు తీసే ఏ ముల్లుకు తెలియదే తన కదలిక జననం
ఇరుకులలో ఏ మనసుకు తెలియదే ఈ ప్రకృతి సూత్రం.

ఎదగని ప్రతి పసి మనసును దోచేస్తే వేగం
పలికెన్ వేలిగేయన్ తన కళలను చూసే ఈ తీయని భావం

ఎగసిన ఓ సంద్రం
చరిత్ర చదివిన శాస్త్రం
చేర్చుకోదు మేఘం
అది నిర్మలాన్కితం

ఎందుకట కరివేపాకు చిరువేపకు మొదలు లేని బేధం
కావ అవి భూమాతకు  సన్నిహిత సంతానం
అక్కున చేర్చుకుంది నాగరికతను విషసర్పం
ఇక ఏలుతుంద చీకటి తన ఇష్టా రాజ్యం

ఏ నాగరికతః చెప్పెను ఈ చినుగు బట్టల పాతం
ఏ శాస్త్రం నేర్పెను రోజుకోకరి సావాసం
ఉన్న ప్రతి వస్తువు పై కలిగే వ్యామోహం
తనను ముసుగుగా చేస్తే సిగ్గు పడద స్నేహం

ఇంనేలకు కనుగొంద ఈ జనన మరణ రహస్యం
పంచభూతాలను చేర్చి మనిషిని చేయగలదా శాస్త్రం

తల వంచకు విశ్వం  ఇది ప్రధమారంభం
మేలుకో ప్రతి హృదయం పోల్చుకో నీ కద్జనం
ఎవరంతిరి మారదని సమాజం ఇదే ఆ వసంతపు ఆగమనం

ప్రతి తొక్క వ్హుక్క తరిగి వచ్చి చుదాలత మన స్నేహం
యతి మార్చకుండా రాయలేను నీ ఈ కావ్యం

కొమ్మకు విరిసే ప్రతి చిగురు ఆహ్వానించే ఆ వసంతం
చసి ఆనందించేందుకు నాకు కావలి ఓ నేస్తం

చిరుజల్లులో తొలి వేకువ రవి కిరణమై నీ అందం
సడి లేని సంద్రాన ఎగిరే చేపయే నీ జ్ఞానం
కావలి నాకు నువ్వు ఓ ప్రియ నేస్తం
పోవాలి రోజు వారి జీవ యాంత్రికం.

నీ వెళ్ళు తాకి మైమరవగా పూవులకు సంతోషం
అరికాళ్ళు సోకి వనమాఎను బీత బారిన భవనం.,

ఊహకు దూరంగా మాటల తీరంగా సాగే ఈ కలం
నిను చూసి జగం మరిచి రాయలత కావ్యం

జరిగే ఉంటుంది నీ జననం
చేరే ఉంటావు  ప్రతి గమనం
పంచిస్తావా నీ చిరు స్నేహం
తరించి పోతుంది పరుగుల యవ్వ నం

ఇది ఓ పనికి రాణి హృదయం
మెరుగు దిద్ది పోయి దీనికి ప్రాణం
కలవరపడకు కలతలు చెందకు ఓ నేస్తం
అడుగడుగునా తోడుంటే అందిస్తా స్వర్గం

వస్తున్నవ నా వైపు నీ కోసమే నా ఎదురుచో

5

చెప్పి చెప్పకు ఊధరగోత్తకు గజిబిజి మాటలు
మునిగి తేలవు ఏ సంద్రములో ఇనుప మూతలు
విరవడానికి కరవడానికి కోటలేత్తు మాటలు
ఆచరించగా చుసుకున్తావే రాహు కేతు కాలాలు
ఉప్పెనలో కొట్టుకు పోతాయి గాలిపతపు మాటలు
ఉవ్వేతున నిలిచుంటాయి ఆచారపు నాతులు

మర్రి చెట్టుకి మంచి మనిఒశికి కుధరదురా పోలిక
గొంతు ఎత్తి గేయమాడుతకు ఎందుకంత కోరిక
ఊదేయకు కొవ్వోతి పలల్కకు భాశోత్తి

తిత్తి తీసి ఆరబెట్టు వృధా చేస్తే ఇంధనాన్ని
తుక్కు రేపి తరిమి కొట్టు పారనిస్తే విశాజలాన్ని

పోగొట్టుకుంటే తిరిగి రాదూ ఏ ఇంధనం
సొంత తయారికి పనికి రాదూ ఈ దానం

ఆపి వేయి అవసరానికి ఎక్కువైనా రూపాలు
అవి చేయక ఉరుకుంటే పెరిగినట్టే పాపాలు
ఆశయాలు కాకూడదు దార్జన మార్గాలు
అశేష కొరకే ఎత్తుతావు ఎన్నో వేల జన్మాలు

వృధా చేయకు విద్యుత్తు
ఇదే పరుడి కొరకు నీ తొలి విత్తు

We weren't meant to be, the affection was unorthodox.
O flower untouched by a bee, I was the cunning fox.

I feel the guilt, feel the pain, excuse my existence.
I wish I could make it rain, the tears of repentance.

But I can't cry or talk it out, ain't no pals here,
I'll silence with my clout, ain't no near and dear.

I wish it was all a dream. we would wake up again.

But no life is just a meme, there's no ridding the pain.